Stary już dość klip z jednego z irlandzkich programów telewizyjnych: Stephen Fry on God. Z perspektywy czasu coraz bardziej doceniam odpowiedź Stephena Fry.
RTE nie włączyło opcji tłumaczeń z tłumu, więc wrzucam je tutaj.
Był rok 20131, końcówka lata. Plan był taki, żeby na wyjazd integracyjny mojego zespołu z pracy pojechać na rowerze, a że z Dublina do okolic Tuluzy jest daleko, polecieliśmy we dwóch z kolegą i z rowerami do Barcelony. Mieliśmy generalny pomysł na trasę: najpierw jechać na Adrall, a potem tam zadecydować, czy jedziemy zachodnią stroną czy na północny wschód, przez Andorę. Trasa zachodnia wyglądała ciekawiej, ale też i miała więcej podjazdów.
Oryginalny pomysł nie był mój, zaczęło się od tego że kolega z pracy, Niall2, odwrócił się od biurka i zapytał:
“Ej, Maciek, a może tak byśmy pojechali tam na rowerach?”
Kto nie ma w głowie, ten ma w nogach. – mój dziadek, kiedy ktoś czegoś zapomniał i trzeba było wracać.
Mam ja sobie dynamo w piaście i światło w rowerze. Nie piszę „lampkę”, bo moje światło, przypomina bardziej światło w samochodzie.
Rork zafascynował mnie kiedy byłem jeszcze w podstawówce. Pamiętam że pokazałem pierwszy zeszyt pani która dawała mi korepetycje z polskiego, i nie mogłem zrozumieć, jak to możliwe, że komiks jej się nie podoba: taka ładna kreska, tajemiczy klimat, ciekawy rozkład paneli, kompozycja strony, i ciekawa historia!
Jak przejść od „dzień dobry” do rzucania… no, nie mięsem, ale jedzeniem.
Mało co potrafi człowieka tak przerazić jak piekielne potępienie.
Portugalskiego nauczyłem się w znakomitej większości poprzez rozmowy. Musiały się różnić od zwykłych codziennych rozmów: po pierwsze, jak rozmawiać kiedy się słabo zna język? Po drugie, jak w rozmowie uczyć się słówek? Po trzecie, jak kontynuować rozwój języka poprzez samo tylko rozmawianie?
Składanie zamówienia w restauracji jest prawie jak przesłuchanie. Odpowiadasz na szereg pytań, nie wiedząc czy odpowiadasz prawidłowo, a kelner zdaje się czerpać przyjemność z konfundowania cię kolejnymi pytaniami. W tym natłoku wątpliwości i niekończących się pytań tylko jedno jest pewne: wciąż burczy ci w brzuchu.
Internet jest cudowny. Masz dostęp do informacji na żywo, możesz robić zakupy w dowolnym miejscu, i spędzić cały dzień oglądając filmiki z kotami. Ale największym dobrem jest możliwość wypowiadania się, i pokazania swojego prawdziwego oblicza – ponieważ w Internecie nikt nie ma pojęcia kim tak naprawdę jesteś.
Wszystkie wpisy »
— Słuchaj, myj zęby, bo dwa razy dwa równa się pięć.
— Yyyy… ale dwa razy dwa nie równa się pięć…
— No wiesz! Dlaczego nie chcesz myć zębów?!